(tłum. Midsommar. W biały dzień)
rok premiery: 2019
produkcja: Szwecja / USA / Węgry
reżyseria i scenariusz: Ari Aster
gatunek: horror
moja ocena: 9/10
Midsommar reprezentuje dość niszowe, ambitne kino, które ma prawo nie przemówić do wielu fanów gatunku. To niezwykły horror folkowy, przypominający film dokumentalny (jednak nie jest to żadna stylizacja), co nadaje mu szczególnej wiarygodności. Drażni i fascynuje. Jego niezwykłość i zarazem moc tkwią w obrazie. Widz, nawykły do horrorowego mroku nocy, tu natknie się na totalne przeciwieństwo tej gatunkowej sztampy. To, co zwykle okrywa cień, tu dzieje się w pełnym słońcu, co sprawia, że charakterystyczne obrazy z filmu pozostaną w pamięci być może na zawsze.
Kilkoro znajomych wybiera się do Szwecji, aby w odizolowanej od świata wiosce (przypominającej hippisowską komunę) uczestniczyć w obchodach tradycyjnego święta letniego przesilenia. Cała wioska, jak i jej mieszkańcy są dość osobliwi. Upiorności przesadnie sympatycznej atmosferze (podsycanej psychodelicznymi specyfikami) dodają białe noce, jak i niepokojące rytuały, do udziału w których wkrótce zostaną zaproszeni Amerykanie.
CZEGO BAŁAM SIĘ NAJBARDZIEJ?
Może zabrzmi to dziwnie, ale bałam się... dnia. Jasnego dnia, w którym nic nie miało prawa się skryć. Wszelkie strachy biły z jasnych, pogodnych twarzy ludzi, którzy z pełnym przekonaniem celebrowali ważne dla nich święto. To, że coś nie gra w całej tej idyllicznej scenerii, było jasne od samego początku i budziło niepokój.
ŚWIETNY MOTYW
Cały film. Białe noce, wiarygodna stylizacja, nie do końca jasny kult. Niesamowity był taniec, w którym uczestniczyła Dani, współpłacz kobiet. Solidarność i braterstwo, jak i silne przekonanie do własnych wierzeń.
CZY COŚ NIE WYSZŁO?
Zabawna (ale i dziwna) scena z inicjacją młodej dziewczyny, która to scena rozładowała nieco powagę sytuacji. Z początku film dosyć się dłuży i jego monotonia może zniechęcić do dalszych minut filmu.
DLA KOGO TEN FILM?
* okładka na górze wpisu:Filmweb
** zdjęcia wewnątrz wpisu: Print Screeny z filmu